Berichten over Blog

Het jaar 2023 lijkt te staan in het teken van presentaties, klinische lessen en workshops betreffende parkinson, naast de nodige interviews en mogelijk nog wat onderzoeken.

Vanmorgen sinds lange tijd weer eens de fiets gepakt. Door omstandigheden had ik 2 maanden niet gefietst. Ik pakte dus vanmorgen mijn (elektrische) fiets uit het schuurtje en drukte op het knopje van het display om hem aan te zetten.

Wat is het toch een gekke, onvoorspelbare wereld aan het worden. Vroeger, en dan heb ik het over heeeeel vroeger, toen er nog geen telefoon, internet, televisie was gebeurde er ook van alles. Maar, buiten de mensen dichtbij, was er geen hond die daarvan iets wist. Het ging er toen best wel barbaars aan toe! Onthoofdingen, verbranding, voor de leeuwen gooien, je kan je hele fantasie erop los laten. Ook natuurrampen, overstromingen, vulkaanuitbarstingen. Ook daar kan je weer van alles bij bedenken. Maar, heerlijk rustig, de rest van de wereld wist van niks.

“Jij moet volgens mij aan de B12-injecties”, zegt een vriend als ik hem begroet. “Ik heb nog eens nagedacht over wat je me hebt verteld, maar het lijkt echt op een vitamine B12-tekort”, legt hij uit. Van nature ben ik nogal sceptisch maar niet te beroerd om iets uit te proberen. “The proof of the pudding is in the eating”, nietwaar.

Op 2 januari kwam ik thuis, na een heerlijke vakantie bij mijn vriendin Anneke, haar man en twee honden. Ondanks het matige weer liepen we elke dag vijf tot acht kilometer. Heerlijk. Ik merkte wel dat ik iets banger was, dat met name de jonge herdershond mij ondersteboven zou lopen. “Waarschijnlijk is ze alleen maar bezorgd om je Ria, omdat je anders loopt dan vroeger”, zei Anneke.

Het moest er toch een keer van komen, Marg en ik zijn ons gaan verdiepen in de toekomst. Met de ziekte van Parkinson weet je dat die toekomst er anders uit ziet dan als je gezond bent en dat is zwak uitgedrukt  'geen leuk vooruitzicht'. Dat maakt nadenken en praten erover niet makkelijker, maar wel noodzakelijker.

Omdat de botten op de foto van mijn (gebroken) pols wel wat scherper zouden mogen zijn, adviseerde de chirurg een botdichtheid meting.

“Ik zou zo graag eens,
uit mijn lijf willen kruipen,
zomaar voor een keer,
gewoon om eens mee te maken,
hoe het voelt om alles te kunnen,
en om even gezond te zijn,
WANT DAT WEET IK NIET MEER”

(Quote uit Pinterest)

Op woensdag 1 februari jongstleden was ik getuige van de lancering van een nieuw parkinson café voor de regio Krimpenerwaard. Dat hieraan behoefte bestaat lijkt me evident gezien de hoge opkomst. Ik schat dat er rond de 60 belangstellenden waren: patiënten, mantelzorgers en professionals.