Berichten over Blog: denken en emotie

Dagelijks vecht ik tegen de gevolgen van de ziekte van Parkinson. Ik overwin de berg die er voor mij ligt als ik iets wil ondernemen. Ik probeer mij niet over te geven aan die alles verslindende moeheid.

Gastblog door Bareld van der Ploeg

Op 11 April was het Parkinsondag. Voor het eerst in jaren ging ik weer eens naar een Parkinson Café. Deze keer in Ede. De laatste keer was denk ik, samen met Haaije vanuit de Werkgroep Aanvullende Therapieën (WAT) in 2012 als mede-inleider, in Eindhoven.

Als mensen elkaar tegenkomen hoor je vaak de vraag: "Hallo, hoe is het? Alles goed?" Wanneer is het eigenlijk goed? Kan werkelijk 'alles' goed zijn?

Ik heb inmiddels een extra medicatiemoment overdag. Maar dat betekent niet dat ik ‘alles weer kan’.

Vanmorgen was ik bij een behandelaar die aan mij vroeg: “Hoe is je week geweest?”
Ik vertelde enthousiast wat er gepasseerd is. Plotsklaps komt zijn collega aanlopen en begint tegen hem te praten. De aandacht werd verlegd naar de collega en ik dacht: wat gebeurt hier nu?

In mijn eigen ziekenhuisbedje word ik door allerlei gangen gereden en tenslotte geparkeerd naast de andere gelukkigen voor de ok.

De afgelopen maanden zijn als een rollercoaster voorbij geraasd. Terwijl op hetzelfde moment mijn wereld leek stil te staan. Het is een vreemde contradictio in terminis (uitspraken bedoeld waarbij de gebruikte woorden met elkaar in tegenspraak zijn) maar in mijn geval is dat echt het geval.

Daar lig je dan, op je ziekenhuisbedje, te wachten op het 5 uur diner. Door vriend gebracht vanochtend en overgedragen aan verpleegster Silke, op het moment dat ze mij twee polsbandjes omdoet.

Hééé… zie ik je denken, jij hebt toch geen langdurige beperking? Dat klopt, maar ik wordt wel ouder en het aantal beperkingen door de parkinson neemt toe.