Archief

De neuroloog kijkt ons aan, ziet onze tranen en zegt: ‘Ja, het is een rot ziekte’. Ze heeft ons zojuist verteld dat Marg de ziekte van Parkinson heeft. We hadden al een vermoeden, maar de klap is er niet minder om. Nu is het echt, nu hebben haar klachten een naam.

Ik ben even een moment heel erg verbaasd, als mijn psychologe tegen me zegt: “Ik wil je helpen om je ziekte te accepteren”.

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Voor Wendy zorgde de Parkinson-diagnose op haar 47ste ervoor dat haar toekomst opeens onzeker is.

Motorische klachten bij de ziekte van Parkinson kunnen vaak goed behandeld worden met medicijnen. In een later stadium van de ziekte werkt dit voor veel patiënten onvoldoende. De opties voor een volgende stap in de behandeling zijn de zogenaamde geavanceerde therapieën. 

Er zijn veel nieuwe middelen in ontwikkeling voor de ziekte van Parkinson, waarvan de veiligheid en werkzaamheid onderzocht worden of binnenkort onderzocht zullen worden in mensen. Het CHDR in Leiden is een stichting die dit soort onderzoeken doet. 

Mijn naam is Arnold Smeels (Amersfoort, 1949). Ik ben getrouwd. Wij wonen in Middelburg. Drie kinderen, zes kleinkinderen. Mijn werkzame leven bracht ik door bij de politie. In maart 2016 kreeg ik de diagnose parkinson.

Ik ben de regie over mijn tranen kwijt. Ze zijn me gewoon de baas geworden en komen niet meer alleen maar tevoorschijn wanneer ik dat toelaat. Ze gaan gewoon hun eigen gang.
Emotioneel incontinent.

‘Wat was de gelukkigste tijd van je leven?’ Ergens vorig jaar, betrapte ik me op de volgende overweging: als ik in het najaar van 2018 en de daaropvolgende winter, om wat voor reden dan ook, had moeten kiezen tussen blijven of vertrekken, had ik er misschien wel voor gekozen om er nu niet meer te zijn.

“Ik rij op de heenweg wel”, zeg ik tegen Annelize. “Het is niet erg als ik een beetje moe bij de keuringsarts aankom na een autoritje. Het geeft een realistisch beeld.”