Begin juni ben ik naar Vancouver (Canada) afgereisd om hier het ‘International Congress of Parkinson’s disease and Movement Disorders’ bij te wonen, georganiseerd door de International Parkinson and Movement Disorder Society. Dit is een van de grootste congressen op het gebied van de ziekte van Parkinson en andere bewegingsstoornissen en wordt jaarlijks bezocht door zo’n 4000-5000 clinici (met name neurologen), onderzoekers en andere zorgprofessionals zoals psychologen, psychiaters enzovoorts.

Het thema van dit jaar betrof de pathofysiologie van stoornissen van de basale ganglia (diepe kernen in het brein): op celniveau, systeemniveau en op het niveau van de patiënt zelf. Hierbij kwam een breed scala aan onderwerpen aan bod: bewegingsstoornissen met een genetische oorzaak, beeldvormingstechnieken om onderliggende mechanismen te onderzoeken, en de huidige stand van zaken als het gaat om behandelingen. Ook was er veel aandacht voor complexe casussen en voorbeelden uit de kliniek. Een panel van experts kreeg bijvoorbeeld ter plaatse de opdracht om een patiënt met ongewone symptomen te onderzoeken om zo tot een diagnose te komen.

Het was een intensief congres met een druk programma, waar ook veel aandacht besteed werd aan de zogenaamde ‘Junior Members’ (zoals ikzelf). Er waren netwerkbijeenkomsten georganiseerd en een borrel voor de ‘young investigators’. Ook al waren de lezingen soms ietwat te neurologisch voor mij als neuropsycholoog, het vele beeldmateriaal van casussen uit de kliniek maakte het voor mij toch erg levendig. Zelf mocht ik mijn poster presenteren over onze recente studie naar grijze stof afwijkingen in relatie tot cognitieve stoornissen bij de ziekte van Parkinson. Tijdens deze posterronde en tijdens het congres heb ik een aantal interessante mensen gesproken uit een vergelijkbaar onderzoeksveld. Ook is het een perfecte gelegenheid om internationale collega’s eindelijk eens in ‘real life’ te kunnen spreken, in plaats van via e-mail of skype. Zo heb ik o.a. onze collega Dr. Dissanayaka uit Australië getroffen en onze collega’s van Johns Hopkins University of Medicine (Baltimore, USA) waar ik in 2015 stage bij heb gelopen.

De jetlag weerhield me er niet van om zoveel mogelijk van dit congres bij te wonen, om daarnaast ook nog twee dagen de stad Vancouver te kunnen ontdekken. Vancouver is met haar wolkenkrabbers en drukte niet te vergelijken met een stad als New York. Het bijzondere aan Vancouver heeft met name te maken met de ligging van de stad: bijna vanuit elke straat kun je in de verte de Rocky Mountains zien liggen. Een verademing in deze miljoenenstad. Het congrescentrum is deels gebouwd op het meer dat uitkijkt op de Rockies. Een zeer aangenaam uitzicht voor tijdens de lunchmomenten tussen de lezingen door. Een ander hoogtepunt van Vancouver is natuurlijk Stanley Park. Vanuit de binnenstad fiets je hier in een half uur naar toe, om je vervolgens midden in de natuur te bevinden. Al fietsend heb ik het kleine eiland verkend en natuurlijk geen enkele bever gezien in het Beaver Lake. Op weg naar het vliegveld heb ik nog een stop gemaakt bij het Museum of Anthropology waar de indrukwekkende geschiedenis van de First Nations van Canada te zien is.

Ik wil de Parkinson Vereniging graag bedanken voor haar bijdrage aan dit leerzame congresbezoek op een prachtige locatie.