Mijn naam is Wilna Capelle (1946). Ik ben getrouwd met Hans Gerretsen. Acht jaar geleden kreeg hij de diagnose parkinson. Wij hebben twee kinderen en acht kleinkinderen. Hans en ik werkten in het onderwijs. Mijn hele leven heb ik verhaaltjes en gedichten geschreven.
De neuroloog zei tien jaar geleden tegen Hans: “Meneer Gerretsen u heeft Parkinson, maar daar gaat u niet dood aan.”
Hierbij de brief die ik stuurde aan mijn penvriendin. Ze vroeg: hoe zien jouw dagen eruit en plan je niet teveel activiteiten voor Hans??
Onze dochter vroeg enthousiast of Hans het leuk zou vinden om te gaan boksen. Zij zou hem brengen en halen waardoor ik wat tijd voor mezelf had. Hans zei dat hij het wel wilde proberen. De handschoenen kreeg hij ook van haar.
Gisteravond ben ik eens rustig dicht naast Hans gaan zitten om erachter te komen hoe zijn hersenen werken. Is het mogelijk voor hem om onder woorden te brengen waarom dingen en handelingen fout gaan?
Toen een student van de opleiding Verzorgende vroeg of ze Hans en mij mocht interviewen over Parkinson en het leven met Parkinson, zeiden wij meteen ja. Tijdens het vraaggesprek realiseerde ik me hoeveel ik in de loop der jaren ben gaan zorgen. Er is in die tien jaar veel veranderd en die veranderingen gaan ongemerkt.
“Wat zeg je? Doe maar kalm aan. Ik wacht.” Het wachten duurt wel erg lang en dan word ik toch ongedurig. Natuurlijk weet ik dat dit niet goed is. Vanaf de eerste verschijnselen van de ziekte P heb ik altijd gezegd dat het ontbreken van echte communicatie met Hans het ergste voor mij is.
December en januari zijn maanden waarin media terugblikken. Ik heb daar niet veel mee.
Jammer, maar zwemmen hoorde niet meer tot onze mogelijkheden: Hans zakt naar de bodem en tolt om. Het was levensgevaarlijk. Ik moest er dan ook altijd naast zwemmen. In een sauna vonden we het altijd heerlijk als er een groot zwembad was. Wel kostte het veel moeite om mezelf en Hans aan te kleden. We hadden het zwemmen al afgeschreven van de mogelijkheden om te ontspannen.
Er zijn 6 basisemoties die wereldwijd dezelfde gezichtsuitdrukking weergeven. Paul Ekman, psycholoog, onderscheidt: vreugde, verdriet, boosheid, verbazing/verrassing, afschuw/walging en angst.
Bij jaloersheid gaat het om het gevoel dat men een ander niet gunt wat jezelf wilt hebben. Het is een van de hoofdzonden.
