Peter Moerland

In de blog Prikken en slikken van 21 november 2022  vraagt Taco Fortgens zich af hoe hij eraan toe zou zijn om eens een maandje zou stoppen met innemen van het pillencircus.

Niemand weet wat zijn of haar toekomst zal brengen, slechts een paar dingen weten we zeker, met het ouder worden gaat het allemaal wat minder soepel en vroeg of laat geef je de pijp aan Maarten. 

Hoe gaat het met je? Een simpele en vaak goedbedoelde vraag, soms uit een vorm van beleefdheid, soms routinematig en soms vanuit oprechte persoonlijke belangstelling.

Januari 2020,
“Wat een idee, in 2015 kreeg je de diagnose Parkinson en nu ga je kijken naar een Land Rover 109 Series 3? Wat moet je met zo’n gevaarte, het is één van de meest oncomfortabele auto’s die er ooit gemaakt zijn”.

Het is begin november 2019, ik rij terug naar huis na een uitermate gezellige avond met m’n oude studiemaatjes en ik heb er de pest in.

De ‘mallemolen’ uit het 2e deel was achter de rug en we stonden op de drempel van een ander leven. Ik schrijf hier met nadruk we, je hebt je vriendje Parkinson namelijk niet alleen.

Het eerste deel ging over het grote ontkennen van Parkinson diagnose in 2015 en wat er aan vooraf ging.

Begin oktober 2015 kreeg ik de diagnose Parkinson. Het rationele deel in je zegt dan “zou best wel eens kunnen en het verklaart het nodige”. Je emotionele kant dendert eroverheen “nee dat ben ik niet, met die Parkinson, dat zijn trillende oude mannen en ik wil dat niet”. Je hebt alleen niet zoveel te willen, maar daar kom je vanzelf achter.