Mijn naam is Marianne (1952). Ik ben 45 jaar getrouwd We hebben drie dochters, drie schoonzoons en 7 kleinkinderen in de leeftijd van 6 t/m 17. In 2013 kreeg ik de Parkinson diagnose. Wij hebben een snij-hortensia kwekerij, voorheen rozen. De administratie verzorg ik nog steeds. Ben 18 jaar oproep-bibliotheekmedewerkster geweest.
In mijn vorige blok vertelde ik over een bult op mijn hand die operatief verwijderd zou gaan worden. Ik was best een beetje bang, mede door mijn slechte ervaring met mijn vorige operaties.
Het is alweer twee-en-een-halve maand geleden dat mijn blog 38 is geplaatst. Dat is niet omdat er niks te beleven is, neehhh, het is gewoon tijdgebrek. Er gebeurt téveel!! Het is goed dat er agenda’s zijn. Heb nog wel een papieren agenda, maar alles staat ook in mijn mobieltje. Dat was even wennen maar het is superhandig.
"De weken vliegen om, het gaat veel te hard…"
Dat was de openingszin van een vorige blog. Die zin kan ik weer gebruiken voor deze blog. Want de tijd gaat snel. Inmiddels heb ik al 11 jaar Parkinson en 4 jaar de duodopa-pomp.
Na een radiostilte van ruim twee maanden ben ik weer eens in de pen geklommen. De weken vliegen om, het gaat veel te hard…
Eind november reed ik met mijn dochter en schoonzoon mee naar Amsterdam. Haar dochter, mijn kleindochter, kon bij winst een soort van herfstkampioen worden. Mijn auto bleef bij dochters huis staan.
Hallo allemaal! Misschien hebben jullie me gemist, misschien ook niet. Ik had een beetje een radiostilte ingelast. Er gebeurt zo ontzettend veel! De tijd vliegt voorbij. Voor je het weet is het jaar alweer voorbij. En dat houd ook in dat je weer 1 jaartje ouder mag bijschrijven.
In mijn vorige blok schreef ik dat er een signeersessie in de Nijmeegse bibliotheek ging plaatsvinden. Na een telefoontje met de Parkinsonvereniging besloot ik om dat toch eens mee te gaan maken!
Ik heb me wat betreft het blogschrijven een beetje teruggetrokken. Ik lees op Facebook de diverse parkinsongroepen en constateer dat er ontzettend veel verschillende behandelingen worden uitgeprobeerd.
Het is al weer een tijdje geleden dat mijn vorige blog geplaatst is. De klad zit er wat schrijven betreft een beetje in. Ik probeer die parkinson te negeren, achteraan te parkeren. Soms heb ik het gevoel dat het een race tegen de klok is. We zitten, met ineens de leeftijd van 71 jaar, in de gevarenzone. Ik begrijp soms niet hoe die leeftijd zo snel bereikt is.
