Ik ben Luk Van Oosterwijck, geboren op 13 april 1956 in België uit een Vlaamse vader en een Nederlandse moeder, afkomstig van Berkel en Rodenrijs. Dus heb ik nog ergens Nederlandse wortels. Ik werd op mijn 52ste, samen met mijn echtgenote Mieke, ter kennis gebracht van een lichte wijziging in mijn, correctie 'ons', leven. 'Ons' leven betreft ook mijn twee kinderen, een dochter en een zoon. Daar begint mijn verhaal, tenminste wat parkinson betreft.
Aanvankelijk ging mijn begeleidend arts ervan uit dat ik met een halfjaarlijks consult wel zou toekomen. Hij ging ervan uit dat de variant parkinson die ik had niet de meest agressieve was en dus niet van zeer nabij gevolgd diende te worden. Wel vermelde hij ons dat indien er een probleem opdook, ik een extra afspraak voor een consult mocht maken.
De specialist had de diagnose parkinson gesteld en wou dit toch nog even bevestigen door middel van een PET-scan. Hij zou daarmee met stellige zekerheid kunnen aantonen dat ik inderdaad een gebrek aan dopamine had, of beter gezegd de dopamine was niet meer voldoende aanwezig om zijn taak als neurotransmitter naar behoren te volbrengen.
Op een goeie morgen zaten we wat te keuvelen aan de ontbijttafel, ik en mijn echtgenote, bij een kopje koffie. Mieke, mijn echtgenote, merkte plots op dat het koffielepeltje dat ik met mijn rechterhand vasthield nogal zenuwachtig op en neer zwiepte en vroeg of ik soms een 'tic' had. Ik keek naar het lepeltje, wijzigde mijn greep een weinig en gedaan. Dat was het.
