Hans de Rijke

Na de tong is er nog een tweede orgaan dat onze speciale aandacht nodig heeft: de penis. Niet dat hij tijdens ons leven aandacht tekort is gekomen, maar de parkinson veroorzaakt in menig geval een disfunctioneren van dit levenszwaard. Het verminderde erectievermogen veroorzaakt in menige relatie boosheid, verdriet en ondermijning van het mannelijk zelfvertrouwen.

In een eerdere bijdrage heb ik geschreven over “de rode vogel die boven de zee cirkelt”. Met de rode vogel wordt de tong bedoeld en de zee staat voor het genezende speeksel, dat ook wel hemelse dauw of goudwater wordt genoemd. Deze keer wil ik inzoomen op die rode vogel, de tong die een rol speelt bij het produceren van speeksel, maar vooral van belang is voor het spreken.

In de loop van de jaren produceren personen met parkinson schijnbaar steeds meer speeksel. Dat kan merkbaar worden op het kussen bij het ochtendontwaken. Maar vervelender wordt het wanneer overdag de speekselresten onbedoeld uit de mondhoeken glijden en zelfs het spreken kunnen bemoeilijken.

"U heeft last van een trillende pink?"

"U bent bang dat u de ziekte van Parkinson heeft?"

"U moet niet gelijk het allerergste denken..."

Dat parkinson en qi gong iets met elkaar te maken hebben werd me duidelijk na mijn diagnose in 2003. Een vriendin maakte mij attent op het Parkinson Recovery Project, een aanpak van parkinson die is gebaseerd op de traditionele Chinese geneeskunst, inclusief meridianen en acupunctuurpunten. Qi gong is daar een praktische uitwerking van en ik had het geluk dat er een qi-gonglerlaar tien straten verderop woonde en les gaf in zijn eigen woonkamer.

Heeft u dat nu ook?

Dat gezeik...

Nou ja, niet aan je kop,

Maar elders.

Twee jaar na het zien van de film Spoorloos kijk ik op een avond gefascineerd en angstig toe hoe Uma Thurman in de film “Kill Bill” door één van haar voormalige collega’s van de Deadly Vipers Assessination Squad levend wordt begraven.

Dat is in het eerste jaar na de parkinsondiagnose mijn grootste angst. Deze angst wordt werkelijkheid in de eindbeelden van de film 'Spoorloos'. De hoofdpersoon wordt wakker in een doodskist diep onder de grond en hij heeft er (onbewust) zelf voor gekozen. Einde van de film.

Loes heeft mij verteld waar God woont. Gelukkig heeft Henk dat op de video gezet en het daarna op You Tube geplaatst, zodat iedereen het nu weet. God heeft zich niet verstopt in de bergen of in een klein minuscuul dorpje, nee, hij woont op een plekje waar we hem tot voor kort nooit konden vinden; hij woont in onszelf.