Mijn naam is Hannie Meijerink. Ik ben 58 jaar en kreeg in 2008 de diagnose parkinson. Ik ben moeder van drie geweldige volwassen kinderen en woon sinds kort in Amsterdam. Ik ben ook vaak in Drenthe te vinden, waar mijn partner woont. Ondanks de grillige verrassingen van deze ziekte, blijf ik zoeken naar mogelijkheden en bezigheden die me voldoening geven en waar ik gelukkig van word.
Ik heb al vaker verteld over mijn passie voor dans en mijn heilige overtuiging dat dansen mij heeft geholpen om na 16 jaar parkinson nog op mijn benen te kunnen staan. Ik heb al een aantal keren meegedanst in de voorstellingen van RediscoverMe, maar nu ga ik zowaar dansen in een voorstelling, die in verschillende theaters te zien zal zijn.
In mijn eigen ziekenhuisbedje word ik door allerlei gangen gereden en tenslotte geparkeerd naast de andere gelukkigen voor de ok.
Daar lig je dan, op je ziekenhuisbedje, te wachten op het 5 uur diner. Door vriend gebracht vanochtend en overgedragen aan verpleegster Silke, op het moment dat ze mij twee polsbandjes omdoet.
Ik ben op een tuinfeestje. Het is super gezellig met leuke mensen, lekker eten en muziek. Omdat ik nogal wiebelig op mijn benen sta zit ik al een tijdje op een stoel in dezelfde houding. Dat is vaak funest voor mijn motoriek. Maar de wiebelige statafels en de ongelijk liggende klinkertjes dwingen mij om op de stoel te blijven zitten.
Een paar weken geleden konden deelnemers aan het ParkinsonNet congres een video zien van een gesprek dat ik in die studio had met prof BB. Zijn lezing op het congres ging namelijk over complementaire therapieën bij ZvP en mijn actie was een prachtig voorbeeld dat je beter niet zomaar iets kan gaan gebruiken zonder overleg met je neuroloog.
Het was dus een heerlijke vakantie in de sneeuw. De eerste dagen vermaakte ik me prima in de sauna of In het stadje. Toen begon het te kriebelen. Vriend en familie namen alleen de blauwe pistes en dat zou volgens hen ook voor mij een eitje moeten zijn. Ik kreeg steeds meer zin om het weer te proberen. Vorig jaar ging het tenslotte ook goed.
Net als vorig jaar ging ik afgelopen week de krokusvakantie beleven in een wintersportplaats. Deze keer werd het Zell am See in Oostenrijk. Nu niet alleen met vriend en zijn zonen, maar ook nog met zijn moeder, broer en nicht met hun gezinnen. Een gezellige club bij elkaar.
Drie jaar geleden reed ik elke dinsdagavond naar de tennishal. Altijd met veel zin om een potje te dubbelen en daarna nog even wat te drinken met mijn tennismaatjes. Ik verloor steeds vaker, maar dat kon de pret niet drukken. Als het gezellig was kon het nog wel eens uitlopen.
Zo’n tien jaar geleden ontdekte ik hoe geweldig goed ik kon bewegen op het ritme van Dance muziek. Ik was gelukkig, bijna euforisch als ík kon dansen op een techno of trance feest. Ik heb heel wat festivals en clubnights stukgedanst, toen nog niet kapot te krijgen.
Geleidelijk aan heb ik steeds meer last van mijn buik gekregen. Ik heb regelmatig een heel vervelend vol gevoel in mijn buik. Vooral als ik veel eet, wat ik dus niet meer doe.
