Eric Bekker

Een professor staat voor de klas. Pakt een vaas, vult deze met stenen en vraagt aan zijn studenten of de vaas vol is. Ze vinden van wel. Hij  doet er kiezelsteentjes bij. Deze vallen in de lege ruimtes tussen de grotere stenen. Weer vraagt hij de studenten of de vaas vol is en ze knikken allemaal. Vervolgens laat de professor zand in de vaas stromen. Dit vult ook de laatste lege ruimtes op. Opnieuw vraagt hij of de vaas vol is. De studenten zijn het er allemaal over eens. Nu is de vaas toch écht vol.

“Jij moet volgens mij aan de B12-injecties”, zegt een vriend als ik hem begroet. “Ik heb nog eens nagedacht over wat je me hebt verteld, maar het lijkt echt op een vitamine B12-tekort”, legt hij uit. Van nature ben ik nogal sceptisch maar niet te beroerd om iets uit te proberen. “The proof of the pudding is in the eating”, nietwaar.

“We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, hoe is het met u” vraagt de neuroloog. “Gezien de toestand van mijn lotgenoten in de wachtkamer, mag ik niet klagen. Wat een onmogelijke aandoening en wat een onmogelijk vak”, mompel ik en ga zitten. 

“Volgens mij zou omgaan met verandering tot kunst verheven moeten worden” zeg ik tegen Souff. Misschien kans op subsidie? Hihi. We zitten aan het ontbijt en kijken terug op de voorgaande twee maanden. Er is nogal wat gebeurd. Ik heb weer het nodige ingeleverd.

“Daar heb ik toch geen verstand van! Maar het lijkt me wel spannend”. Zo reageerde een vriend toen ik hem vroeg of hij zin had om met mij een cursus aan parkinsonpatiënten te geven. De cursus is ontwikkeld door de Parkinson Vereniging en ik had ‘m al een keer eerder gegeven. Dus met de inhoud zat het wel goed.

"Het gedicht Downhill heeft vele strofen" is een antwoord dat ik regelmatig geef als iemand vraagt hoe het met me gaat. Meestal wordt dat cryptisch genoeg gevonden zodat er geen verdere vragen worden gesteld. Ik vraag dan vervolgens aan de ander hoe het leven hem of haar behandelt. Het gevolg is bekend. De aandacht is van mij afgeleid en ik hoef niet omstandig uit te leggen wat downhill voor mij betekent.

“Je wordt er niet aardiger op”, kreeg ik onlangs naar mijn hoofd. Hoezo, vroeg ik. “Prikkelbaar, je bent sneller geïrriteerd dan voorheen of misschien is geagiteerd een betere aanduiding”. Nou, daar kon ik het mee doen. Natuurlijk kwam bij mij de vraag op of dat zo is. Dat ik zo over kom is één, maar ervaar ik dat ook zelf? Iets wat me al een poosje eerder was opgevallen betreft het steeds gevoeliger worden voor geluid. Ik voel me net een lege kerk, waarin alles rondzingt met een fikse echo. De dagelijkse geluiden van een stad komen in crescendo binnen. Geanimeerde en levendige discussies mijd ik. Mensen met een luide stem blazen me ronduit op.

Een poosje terug vroeg de parkinsonverpleegkundige of ik weleens had gehoord van Fietsmaatjes Almere. Dat blijkt een stichting die er is voor mensen die graag eropuit gaan met de fiets maar dit door een beperking niet zelfstandig kunnen. Via een kennismakingsgesprek word je aan een vrijwilliger gekoppeld en kan er gefietst worden. Dat zou een prachtige mogelijkheid voor mij zijn om weer te kunnen fietsen. Vanwege mijn slechte zicht heb ik dat jaren geleden moeten opgeven.

Een vriendin zei dat ze me verdrietiger vond geworden. “Ik vind dat je meer achterdochtig bent dan voorheen”, zei Souff. “De eeuwige optimist heeft tegenspel gekregen, die balans is nu meer in evenwicht” zei een ander. “Je melancholie komt sterker naar voren…"