Mijn naam is Derkie Dingemanse en ik ben 62 jaar oud. In juli 2022 is er bij mij parkinson geconstateerd. Ik werk al sinds 1978 in de zorg waarvan de laatste 34 jaar in de thuiszorg als Wijkziekenverzorgende. Verder ben ik verslaafd aan haken en breien en mijn grootste angst is dat ik dat op een gegeven moment niet meer zou kunnen. Ik ben getrouwd, heb 4 kinderen en 3 bonuskinderen. Én 11 kleinkinderen (de 11e, een kleinzoon, is onlangs geboren).
Afgelopen juni zou ik weer 2 etappes van het Pieterpad gaan lopen. Maar omdat ik de donderdag ervoor met hartritmestoornissen op de spoedeisende hulp terecht kwam ging dit dus niet door. Alhoewel… we zijn wel naar Coevorden gegaan dat weekend en omdat ik me weer goed voelde mocht ik van mijn echtgenoot een halve etappe lopen. Ik heb wel moeten praten als Brugman voor hij er mee instemde.
We hadden een mooie cruise geboekt. Van Amsterdam naar Noorwegen tot aan de Noordkaap en via Schotland weer naar Amsterdam. We zouden met de trein naar Amsterdam en helaas. De trein stopte in Dordrecht en ging niet verder. Wat nu?
En toen zat ik ineens in een dip en is er de twijfel of ik er goed aan gedaan heb om me volledig af te laten keuren.
Had ik toch niet...?
Woensdag 3 juli was het afscheid van mijn team. Ik had aangegeven dat ik het eenvoudig wilde houden, een kopje koffie en een glaasje en verder niet teveel poespas.
En toen was het ineens mijn laatste werkdag. Dit kwam vrij onverwacht.
13 april was het weer tijd om een stukje Pieterpad (etappe 5 en 6) te lopen. We hadden alles in februari al besproken en eigenlijk was ik het alweer vergeten. Het was dus maar goed dat het in mijn agenda stond.
Eind februari had ik een gesprek met weer een andere arbeidsdeskundige. Zij moest op de reguliere arbeidsmarkt zoeken of er passend werk voor mij te vinden is.
Op 20 december 2023 was ik een jaar gedeeltelijk ziek gemeld. En dan krijg je automatisch de gesprekken in verband met een WIA-uitkering. Dat hele proces wordt dus 'Spoor 2' genoemd.
Daar lig ik dan op de bank. Half elf in de morgen en nog steeds in mijn pyjama. Hoofdpijn, gammel en lamlendig. Zaterdag ben ik met een bus naar Duitsland geweest. Samen met mijn dochter en stiefdochter.
Afgelopen zomer las ik het boek 'Het hemd met de onmogelijke knopen'. Hierin stond dat je niet te lang moet wachten met aan jonge kinderen te vertellen dat je parkinson hebt en dat je het boek 'De Prinses en de geheimzinnige Bibberziekte' hiervoor goed kon gebruiken.
