Annelies Bolluijt

Wat wilde ik eigenlijk bewijzen, vroeg ik me de volgende dag af. Dat het leven niet ophoudt als parkinson met de deur in huis valt? Dat ik nog gewoon praat, denk, grapjes maak en een wijntje drink? Dat ik nog meetel? Niet eng ben, of zielig? Of wilde ik anderen simpelweg deelgenoot maken van die vreemde, redelijk nieuwe, metgezel in mijn leven?

“Heb je het al een plekje gegeven?” Midden in de Albert Heijn, vanachter haar volle boodschappenkar, kijkt ze me aandachtig aan. Ik ben even met stomheid geslagen, overweeg een antwoord, maar mompel zoiets als “Sorry, ik heb haast” en loop zo snel mogelijk door.

"Alsof ik op de bus sta te wachten", omschrijft Michael J. Fox zijn off-momenten in de documentaire 'Still'. Direct daarna neemt hij zijn medicatie in en zegt na een poosje: "Ja hoor, ik ben er weer. Ik zit in de bus. We rijden weer." Nog niet eens zo lang geleden had ik echt niet begrepen wat hij bedoelde. Maar helaas sta ik tegenwoordig ook wel eens op de bus te wachten.

Ik was 50 en kende mezelf goed. Mijn eigenaardigheden, mijn onhebbelijkheden, mijn (voor)liefdes, mijn humor, mijn smaak, mijn kwaliteiten, mijn energie. Ik ben inmiddels 54 en ik weet steeds minder goed wie ik ben. Ik heb er vreemde onhebbelijkheden bijgekregen. Mijn kwaliteiten brokkelen een beetje af. Mijn voorkeuren zijn duidelijker, mijn liefde voor anderen is groter of soms juist verdwenen. Mijn humor komt en gaat - mijn lach ook. Mijn oude energie speelt verstoppertje en is steeds vaker onvindbaar. En mijn smaak is ronduit onbetrouwbaar geworden.

Ik denk dat ze amper 35 is. Ze staat tegenover me met haar bokshandschoenen en volgt de instructies. Links, rechts, linkerhoek, rechterhoek. Haar kracht verrast me en brengt me bijna uit evenwicht. Ik sla enthousiast maar zacht terug. Het gaat haar te langzaam, ze is blij dat zij na mij weer mag slaan. Ze trappelt, springt bijna en stoot wederom met een onverwachte kracht tegen mijn handschoenen. Ze is boos. Ze heeft parkinson en ze is te jong. Veel te jong.