Anne-Marie Netten
Ik heet Anne-Marie Netten (1955). In Brabant geboren en woon nu alweer ruim 45 jaar samen met mijn partner in Oosterbeek. Ongeveer dertien jaar geleden begon ik ineens kriebelig en klein te schrijven. Ik liep soms moeizaam en was vaak moe. De neuroloog constateerde parkinson. De uitslag had ik wel verwacht en ik besloot vrijwel meteen om het te accepteren en er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik was destijds 55 jaar en nog volop werkzaam als groepsleerkracht in het basisonderwijs. Gelukkig sloeg de medicatie goed aan waardoor kleine handelingen en schrijven me weer beter af gingen.
Na twee jaar kreeg ik te maken met darmkanker en een traject van chemo’s, bestralingen, operatie en tijdelijke stoma stond me te wachten. Het is nog steeds bijzonder te ervaren dat ik toen een enorme veerkracht kreeg. Vanuit een positieve houding en vertrouwen dat het goed zou komen. Heel veel mensen in mijn omgeving gaven aan dat ik in een rollercoaster terecht zou komen. Dit beeld sprak me niet aan, omdat ik daardoor totaal geen grip zou hebben op alles waar ik mee in aanraking zou komen. Ik koos bewust voor "mijn proces" met moeilijke uitdagingen en ook mooie ervaringen. Ik voelde mij geliefd en gesteund door mijn man, (klein)kinderen en vrienden.
Toen alles achter de rug was, begon ik met kleine stapjes mijn werk weer op te pakken. Na een poos merkte ik echter dat Meneertje Park duidelijk aanwezig werd. De symptomen staken in alle hevigheid de kop op en vaak was ik heel erg moe. Verslagen typen, werken met de kinderen en lange dagen maken. Het werd me allemaal te veel. Bij mijn leidinggevende gaf ik aan dat ik mijn werk niet meer kon volhouden en ik heb me ziek gemeld.
Na een periode van gesprekken voeren, naar arbeidsdeskundige e.d. ben ik uiteindelijk afgekeurd. Met een groot feest nam ik afscheid als afronding van mijn werkzame leven.
Thuis kan ik veel beter inspelen op wat ik kan en hoe ik me voel. Soms lukken voorgenomen plannen niet en bedenk ik een alternatief door op een ander moment te kiezen of uit te stellen. En ja, soms loop ik slecht, lukken bepaalde handelingen niet, zodat ik hulp moet vragen, ben ik moe en slaap ik slecht. Ik heb nu eenmaal parkinson en het verloop is onzeker.
Het belangrijkste is dat ik geniet van alle dingen die ik wel kan doen. Zoveel mogelijk naar buiten, rommelen in de keuken, lezen en stukjes schrijven voor mijn blog. Ik ben dankbaar voor mijn familie en onze kleinkinderen. Het leven is niet maakbaar. Ik besef dat ik mag waarderen wat ik heb en dat maakt dat ik intens gelukkig ben.
